Σε όλα τα ηλεκτροφυσιολογικά πειράματα που πραγματοποιήθηκαν στη συνέχεια, ως ηλεκτρόδιο διέγερσης χρησιμοποιήθηκε ένα διπλό, ελικοειδώς περιπλεγμένο και μονωμένο ατσάλινο καλώδιο (διαμέτρου 50μm) που τοποθετήθηκε στην περιοχή των παράπλευρων κλωνίων του Schaffer (Schaffer collaterals) για την διπολική διέγερση των δενδριτικών συνάψεων της ακτινωτής στιβάδας (stratum radiatum) της CA1 περιοχής του ιππόκαμπου (Εικόνα 2). Ως ηλεκτρόδια καταγραφής τραβήχτηκαν τριχοειδή σωληνοειδή από βορικοπυριτικό ύαλο (borosilicate glass) σε Flamming-Brown P-80 micropipette puller, Sutter Instruments. Η αντίσταση των ηλεκτροδίων αυτών, μετά την πλήρωσή τους με 2Μ οξικό κάλιο, ήταν μεταξύ 80 και 120ΜΩ για τα ηλεκτρόδια ενδοκυττάριας καταγραφής και μεταξύ 1 και 10ΜΩ για τα ηλεκτρόδια εξωκυττάριας καταγραφής. Ηλεκτρόδια μικρότερης αντίστασης απορρίπτονταν.
Σε όλη τη διάρκεια των πειραμάτων οι τομές διατηρήθηκαν διαποτιζόμενες από ACSF το οποίο περνούσε από ψηφιακό υδατόλουτρο ώστε να παραμένει στους 37 °C (+/-0.2 °C), για μέγιστο 18 ωρών μετά την απαρχή των ηλεκτροφυσιολογικών πειραμάτων.
Η τοποθέτηση των ηλεκτροδίων γινόταν με τη βοήθεια μηχανικών μικροχειριστών (micromanipulators) ZEISS AV-921 κάτω από μεγέθυνση (x10) οπτικού ανατομικού μικροσκοπίου NIKON SM2-10A και ψυχρό φωτισμό αλογόνου. Όλη η πειραματική διάταξη είχε τοποθετηθεί πάνω σε χαλύβδινη τράπεζα με ελαστικό μηχανισμό μηδενικής αδράνειας και μέσα σε έναν κλωβό Faraday ηλεκτρικής απομόνωσης ο οποίος κάλυπτε όλο το χώρο της ηλεκτροφυσιολογικής κυτταρικής μελέτης.
Το ηλεκτρικό σήμα, που θα έφτανε στον ιστό μέσω του ηλεκτροδίου διέγερσης, προγραμματιζόταν σε ηλεκτρονικό διεγέρτη τύπου Master-8, ο οποίος δεχόταν εξωτερικά τη πρώτη πυροδότηση (triggering signal). Για την πρόκληση σταθερής νευρωνικής βασικής απόκρισης, η οποία στη συνέχεια έπαιζε το ρόλο του μάρτυρα προκειμένου να αποδειχτεί η μεταβολή της συναπτικής πλαστικότητας, ο διεγέρτης έδινε τετράγωνο παλμό διάρκειας 10msec και συχνότητας 10Ηz επί τουλάχιστον 30min. Για την φάση της πρόκλησης LTP ο διεγέρτης προγραμματίστηκε να δίνει ερέθισμα υψηλόσυχνης ριπής (HFS) τύπου θ (θ-burst stimulation protocol), δηλαδή μία ακολουθία ριπών 10 τετράγωνων παλμών διάρκειας 10msec και συχνότητας 100Hz, με κάθε ριπή παλμών να διαχωρίζεται με 200msec από την επόμενη, για σύνολο 900 παλμών. Για την φάση της πρόκλησης LTD ο διεγέρτης προγραμματίστηκε να δίνει ερέθισμα χαμηλόσυχνης ριπής (LFS) δηλαδή μία ακολουθία τετράγωνων παλμών διάρκειας 10msec και συχνότητας 1Ηz, με κάθε ριπή παλμών να διαχωρίζεται με 200msec από την επόμενη, για σύνολο 900 παλμών (Staubli & Zi, 1996; Kirkwood et al, 1996; Petersen et al,1998).
http://www.encephalos.gr
http://www.encephalos.gr/full/41-2-02g.htm
Σε όλη τη διάρκεια των πειραμάτων οι τομές διατηρήθηκαν διαποτιζόμενες από ACSF το οποίο περνούσε από ψηφιακό υδατόλουτρο ώστε να παραμένει στους 37 °C (+/-0.2 °C), για μέγιστο 18 ωρών μετά την απαρχή των ηλεκτροφυσιολογικών πειραμάτων.
Η τοποθέτηση των ηλεκτροδίων γινόταν με τη βοήθεια μηχανικών μικροχειριστών (micromanipulators) ZEISS AV-921 κάτω από μεγέθυνση (x10) οπτικού ανατομικού μικροσκοπίου NIKON SM2-10A και ψυχρό φωτισμό αλογόνου. Όλη η πειραματική διάταξη είχε τοποθετηθεί πάνω σε χαλύβδινη τράπεζα με ελαστικό μηχανισμό μηδενικής αδράνειας και μέσα σε έναν κλωβό Faraday ηλεκτρικής απομόνωσης ο οποίος κάλυπτε όλο το χώρο της ηλεκτροφυσιολογικής κυτταρικής μελέτης.
Το ηλεκτρικό σήμα, που θα έφτανε στον ιστό μέσω του ηλεκτροδίου διέγερσης, προγραμματιζόταν σε ηλεκτρονικό διεγέρτη τύπου Master-8, ο οποίος δεχόταν εξωτερικά τη πρώτη πυροδότηση (triggering signal). Για την πρόκληση σταθερής νευρωνικής βασικής απόκρισης, η οποία στη συνέχεια έπαιζε το ρόλο του μάρτυρα προκειμένου να αποδειχτεί η μεταβολή της συναπτικής πλαστικότητας, ο διεγέρτης έδινε τετράγωνο παλμό διάρκειας 10msec και συχνότητας 10Ηz επί τουλάχιστον 30min. Για την φάση της πρόκλησης LTP ο διεγέρτης προγραμματίστηκε να δίνει ερέθισμα υψηλόσυχνης ριπής (HFS) τύπου θ (θ-burst stimulation protocol), δηλαδή μία ακολουθία ριπών 10 τετράγωνων παλμών διάρκειας 10msec και συχνότητας 100Hz, με κάθε ριπή παλμών να διαχωρίζεται με 200msec από την επόμενη, για σύνολο 900 παλμών. Για την φάση της πρόκλησης LTD ο διεγέρτης προγραμματίστηκε να δίνει ερέθισμα χαμηλόσυχνης ριπής (LFS) δηλαδή μία ακολουθία τετράγωνων παλμών διάρκειας 10msec και συχνότητας 1Ηz, με κάθε ριπή παλμών να διαχωρίζεται με 200msec από την επόμενη, για σύνολο 900 παλμών (Staubli & Zi, 1996; Kirkwood et al, 1996; Petersen et al,1998).
http://www.encephalos.gr
http://www.encephalos.gr/full/41-2-02g.htm
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου